روزی در کتابی جمله ی زیر را خواندم:
تلاش برای شادمان تر بودن، درست مثل تلاش در جهت بلندقد تر شدن بیهوده است.
مفهوم این جمله با توضیحاتش این بود که شادمانی، به ویژگی های شخصیتی هر آدم وابسته است و این ویژگی ها عموما در طول زندگی شخص، ثابت هستند.
پس از گذشت این سال ها، متوجه شدم که ویژگی های شخصیتی، هر چقدر هم محکم و استوار باشند، در برخورد با سایر آدم ها تشدید یا تخفیف پیدا می کنند.
امروز آدم ها را می دیدم که هر کدام مشغول کاری هستند، راننده ها، رفتگر ها، دستفروش ها، عابران پیاده و ...
فهمیدم که فرقی نمی کرد امروز ما جای کدام یک از آنها بودیم! اینکه توی یک ماشین گران قیمت نشسته بودیم یا پشت موتور، در هر دو صورت در حال آواز خواندن بودیم! اینکه داشتیم زمین را با حرکات موزون جارو می کردیم یا با چرب زبانی دستفروشی می کردیم، یا حتی با پای پیاده توی خیابان راه می رفتیم و می خندیدیم به این دنیا.
در کنار هم اینگونه هستیم و این معجزه ی ماست... :)
برای م.ح 3>
