و بعضی وقت ها هم هست که یک جاکارتی از بعضی انسان ها بیشتر می فهمد!
من: ماااماااان، این دلمه عااااالیییییییییه! خیلیی خوش مزه ست. توش چی ریختی؟
مامان: عشق!
I have been studying chemistry for half a century and now know enough to know that i know only a little!
Professor Stephen J. Hawkes
آسفالت خیابان خراب شده
یکی از چراغ های خیابان هم سوخته است
همه جا پر همهمه و شلوغ، ترافیک، دود
یک طرف ساختمانی نیمه کاره و آن طرف زباله ها از زباله دان بیرون ریخته
اصلا، همه چیز به هم ریخته از وقتی که تو نیستی...
ما که مخاطب خاص نداریم که دلتنگش شویم و بفرستیم برایش. گفتم بنویسم شاید کسی لازمش شد.
امروز یه سوال تخصصی تو صفحه ی فیسبوک مهندسین شیمی پرسیدم. بیشتر از جواب اون سوال، friend request گرفتم!
نمیدانم که ارتفاع سقف آرزو های آدم باید چقدر باشد. به عبارتی دیگر، نمی دانم آدم چه چیز هایی را می تواند آرزو کند. مثلا، حق داریم برای خودمان (و نزدیکان) آرزوی سلامتی بیشتر، عمر بیشتر، برنده شدن یک جایزه پولی و چیز هایی از این قبیل کنیم!؟ در حالی که می دانیم خیلی ها فرصت زندگی عادی ندارند؟ در حالی که می دانیم شاید جایزه به کسی برسد که واقعا به آن نیاز دارد؟
نمی دانم، این هم یک مورد از آن لیست بی پایانی است که نمی دانم!
میدانید، شعر، از خطرناک ترین سلاح های دنیاست و چه خون ها که ریخته نشده، بدست شاعران.
حتما شنیده اید یا برای خودتان هم اتفاق افتاده است که یکی یک جای دنیا ایده ای در سر داشته باشد و بعد از مدتی ببیند یک آدم دیگر از هزاران کیلومتر آنطرف تر ایده ی او را عملی کرده است! نمی دانم علم توجیحی برای این اتفاق پیدا کرده است یا نه. نمی دانم که این موج افکار آدم هاست که می رود توی عالم و بازتابش می خورد توی ذهن دیگری یا اینکه آدم ها از جا های مختلف دنیا فکر های یکسان دارند.
هر چه که باشد، فکر کردن به آن ترسناک است!!! داشتم فکر می کردم، همانقدر که امکان دارد ایده های خوب و جدید توی ذهن آدم ها جابجا شوند، دقیقا به همان نسبت هم ممکن است موج ایده های خبیث از ذهن یک نفر پرتاب شود توی کهکشان و از بخت بد بازتابش بخورد به ذهن یک آدم و آن آدم هم قدرت انجام آن را داشته باشد!
بعضی وقت ها فکر می کنم، به اینکه بازیگر اصلی فجایعی مثل جنگ جهانی دوم چه کسی بود؟ و هر چه که بیشتر فکر می کنم، نقش هیتلر برایم کمرنگ تر می شود...