انسان های منظم کسانی هستند که همانطور که لباس های گران قیمتشان را در جای مناسبی می گذارند، لباس های ارزان قیمتشان را نیز در جای مناسبی بگذارند. آدم خوب های واقعی هم در حق بقیه همینطور هستند.
من، برای همه ی زنان شرقی غمگین می شوم. برای همه ی آنهایی که ولادتشان مایه ی ننگ، زندگی شان از روی وابستگی و مرگشان بی سر و صداست. برای آنهایی که باید برای حقوق های اولیشان بجنگند. برای باکره ها، هرزه ها، بیوه ها، مطلقه ها و تمام برچسب خوردگان دیگر غمگین می شوم. برای مادر ها، که نقش شرقی شان چیزی نیست جز اینکه سلطان غم باشند! غمگین می شوم برای آنان که نامشان در تاریخ مرد سالار شرق قلم گرفته شد. برای آنان که حیثیت و آبرویشان قربانی هوس رانی شخص دیگری شد. برای آنان که مثل کالا داد و ستد شدند، برای کسانی که به بهانه "تفاوت" اما به عنوان "برتری" خانه نشین شدند. برای زنان که نصف شدند! غمگین می شوم برای کسانی که مجبور شدند ویترین باشند.
من برای همه ی زنان شرقی همه جای دنیا، غمگین می شوم!
هیچ وقت سعی نکنید آدم ها را تغییر دهید! آنها را همان طور که هستند بپذیرید و دوست داشته باشید یا رها کنید و از آنها بگذرید. تلاش برای تغییر آدم ها، دقیقا مثل فشردن فنریست که با لحظه ای رها سازی به جای اولیه ی خود بر می گردد!
پ.ن: پستی با عنوان "تغییر" به زودی در این مکان نصب خواهد شد!!!
به نظر من، آدم هایی که آدامسشان را زیر صندلی می چسبانند، همان هایی هستند که کارت متروشان را می اندازند روی دستگاه کارت خوان مترو! همان آدم هایی که تراکت ها را می گیرند و یواشکی می اندازند روی زمین، همان هایی که توی مترو و اتوبوس بقیه را هل می دهند تا خودشان را جا کنند. این آدم ها دقیقا همان هایی هستند که آشغال ها را می اندازند کنار سطل آشغال، همان هایی که بی اجازه سرک می کشند توی تلفن همراه بقیه و همان هایی که مدام بین خطوط لایی می کشند! می بینید که یک آدامس چقدر می تواند مشکل ساز باشد!؟ به راحتی چسباندن آدامس زیر صندلی می توان وارد این چرخه ی آزار دهنده شد. شهری برایمان نمی ماند، اگر همه وارد این چرخه ی بی پایان بی فرهنگی شویم.
پس لطفا، آدامستان را زیر صندلی نچسبانید!