باور کنید من همان آدمم! همان آدمی که تا دیروز بودم! دقیقا همان اخلاق و ویژگی ها!
تفاوت دیروز من با امروزم فقط در یک عکس پروفایل فیسبوک است که از زاویه ی خوبی گرفته شده! اما نمیدانم، شما چرا آدم های دیروزی نیستید؟!
مهربان تر شده اید...
روزگاری بود که انسان ها را قربانی می کردیم، برده داری می کردیم، در زمین خدایی می کردیم. حالا اسم همه ی اینها را می گذاریم عقب ماندگی و دوره ی جهالت. پس از آن، زنان را به ننگ جادوگری می سوزاندیم، دختران را زنده به گور می کردیم. چیزی که زمانی دستور مسلم و اجتناب ناپذیر بود، اکنون عملکرد دیوانگان مالیخولیایی نام گرفته. ما بودیم که پس از مرگ عزیزان مویمان را می کندیم و دور دستمان می پیچیدیم، ما بودیم که شب زفاف پشت در اتاق عروس چمبره می زدیم. روزگاری توتون و تنباکو حرام بود، الان پایه ی ثابت همه ی مکان های تفریحیمان شده. تا همین چند دهه پیش، مجازات داشتن نوار ویدیویی برابر با مجازات قتل بود.
صد هزار سال طول کشیده که ما انسان ها همینی شویم که هستیم. و ما هنوز همانی هستیم که پشت سر مسافر آب می ریزیم، پس از عطسه، صبر می کنیم. ما هنوز هم سنگ و چوب و گاو می پرستیم. ما هنوز هم نامه هایمان به بهشت را توی چاه می اندازیم. حالا این چیز ها مدرن تر هم شده، پیامکی را مجبوریم به همدیگر ارسال کنیم که تویش نوشته اگر این پیامک را ارسال نکنید 7 سال بدبختی زندگی شما را فرا می گیرد.
ما اسم خودمان را می گذاریم متمدن قرن 21 امی، حال آنکه جهالت ما از جهالت انسان های دوره ی جهالت بیشتر است! این دوران هم می گذرد و عددی دیگر بر عدد سال های جهالت بشریت اضافه می شود. ما انسان ها همینیم، خرافات و زیاده خواهی ما از بین نمی رود، فقط تغییر حالت می دهد. اگر دیروز قند را توی چای می زدیم تا نجاست آن برطرف شود، امروز عکس بچه خوکی را به عنوان بچه ی زاده شده از یک داعشی توی شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذاریم!
نمیدانم چند صد سال دیگر باید بگذرد تا ما انسان ها لحظه ای درنگ کنیم و بیاندیشیم که چه می کنیم با زندگیمان...
و این چند روز دنیا خیلی بی ارزش تر از آن است که بخواهیم... .
جای خالی را با کلمات مناسب پر کنید.
پ.ن: جواب امروز خودم: برای خوب بودن بد باشیم!
گاهی اوقات از سر بیکاری اسممو توی گوگل جستجو می کنم. امروزم (فرجه ی امتحان معادلات!) دقیقا همون کارو انجام دادم. که یهو دیدم اِ! تو مسابقه ی عکاسی مقام آوردم و خودمم خبر ندارم!!! تجربه ی خوبی بود. اولین مسابقه ی عکاسی دوران دانشجویی!
گاهی فراتر رفتن از مرز ها، اوج است، بزرگی است، گاهی فراتر از مرز ها رفتن، حقارت بیشتری به بار می آورد. مهم نوع مرز است. هر مرزی ارزش فراتر رفتن ندارد. گاهی چه راحت رد می کنیم مرز های قضاوت را و چه راحت انگشت تهمت مان را به سمت دیگری می گیریم. دریغ از آنکه نمیدانیم، چهار انگشت دیگر دستمان، به سمت خودمان است...
مو هایی را که نشود بازش بگذاری تا باد از لایش رد شود، همان 5 سانتی مترش کفایت می کند، بقیه اش را باید به تیغ خانم آرایشگر سپرد. مثل مو های من!